کشاورزي يک مزرعه ي بزرگ گندم داشت. زمين حاصلخيزي که گندم آن زبانزد خاص و عام بود. هنگام برداشت محصول بود. شبي از شبها روباهي وارد گندمزار شد و بخش کوچکي از مزرعه را لگدمال کرد و به پيرمرد کمي ضرر زد. پيرمرد کينه ي روباه را به دل گرفت. بعد از چند روز روباه را به دام انداخت و تصميم گرفت از حيوان انتقام بگيرد. مقداري پوشال را به روغن آغشته کرده، به دم روباه بست و آتش زد. روباه شعله ور در مزرعه به اينطرف و آن طرف مي دويد و کشاورز بخت برگشته هم به دنبالش. در اين تعقيب و گريز، گندمزار به خاکستر تبديل شد... وقتي کينه به دل گرفته و در پي انتقام هستيم، بايد بدانيم آتش اين انتقام، دامن خودمان را هم خواهد گرفت! بهتر است ببخشيم و بگذريم...ببخشيم و بگذريم

 وَ قَالَ ع الْعَفَافُ زِينَةُ الْفَقْرِ وَ الشُّكْرُ زِينَةُ الْغِنَى

 وَ كَانَ ع يَقُولُ: مَتَى أَشْفِي غَيْظِي إِذَا غَضِبْتُ‏

*و اطاعت از كسي كه بسيار سوگند ياد مي‏كند و پست است مكن

*و آنان که هرگاه ستمي به آنان رسد انتقام مي گيرند؛پاداش بدي مانند همان بدي است؛ ولي هر که بگذرد و اصلاح نمايد. پاداشش بر عهده خداست؛ يقيناً خدا ستمکاران را دوست ندارد.

*و کساني که از گناهان بزرگ و از کارهاي زشت دوري مي کنند و هنگامي که خشم مي گيرند، راه چشم پوشي و گذشت را برمي گزينند؛