وَ سُئِلَ عَنِ التَّوْحِيدِ وَ الْعَدْلِ فَقَالَ ع- التَّوْحِيدُ أَلَّا تَتَوَهَّمَهُ وَ الْعَدْلُ أَلَّا تَتَّهِمَهُ

 وَ قَالَ ع: يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ عَضُوضٌ - يَعَضُّ الْمُوسِرُ فِيهِ عَلَى مَا فِي يَدَيْهِ

- وَ لَمْ يُؤْمَرْ بِذَلِكَ قَالَ اللَّهُ‏سُبْحَانَهُ - وَ لا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ

- تَنْهَدُ فِيهِ الْأَشْرَارُ وَ تُسْتَذَلُّ الْأَخْيَارُ - وَ يُبَايِعُ الْمُضْطَرُّونَ

- وَ قَدْ نَهَى رَسُولُ اللَّهِ ص عَنْ بَيْعِ الْمُضْطَرِّينَ

جهان ، آلوده خواب است.

فرو بسته است وحشت در به روي هر تپش ،هر بانگ

چنان که من به روي خويش

در اين خلوت که نقش دلپذيرش نيست

و ديوارش فرو مي خواندم در گوش:

ميان اين همه انگار

چه پنهان رنگ ها دارد فريب زيست!

شب از وحشت گرانبار است.

جهان آلوده خواب است و من در وهم خود بيدار:

چه ديگر طرح مي ريزد فريب زيست

در اين خلوت که حيرت نقش ديوار است؟

سهراب سپهري