داستان
بعد از جنگ آمريکا با کره، ژنرال ويليام ماير که بعدها به سمت روانکاو ارشد ارتش آمريکا منصوب شد، يکي از پيچيده ترين موارد تاريخ جنگ در جهان را مورد مطالعه قرار ميداد.حدود هزار نفر از نظاميان آمريکايي در کره، در اردوگاهي زنداني شده بودند که از استانداردهاي بين المللي برخوردار بود.زندان با تعريف متعارف تقريباً محصور نبود. آب و غذا و امکانات به وفور يافت ميشد. از هيچيک از تکنيکهاي متداول شکنجه استفاده نميشد. اما... بيشترين آمار مرگ زندانيان در اين اردوگاه گزارش شده بود.زندانيان به مرگ طبيعي ميمردند. امکانات فرار وجود داشت اما فرار نميکردند. بسياري از آنها شب ميخوابيدند و صبح ديگر بيدار نميشدند. آنهايي که مانده بودند احترام درجات نظامي را ميان خود رعايت نميکردند و عموماً با زندانبانان خود طرح دوستي ميريختند. دليل اين رويداد، سالها مورد مطالعه قرار گرفت و ويليام ماير نتيجه تحقيقات خود را به اين شرح ارائه کرد: در اين اردوگاه، فقط نامه هايي که حاوي خبرهاي بد بودند به دست زندانيان رسيده ميشد، نامه هاي مثبت و اميدبخش تحويل نميشدند.هرروز از زندانيان ميخواستند در مقابل جمع، خاطره يکي از مواردي که به دوستان خود خيانت کرده اند يا ميتوانستند خدمتي بکنند و نکرده اند را تعريف کنند.هرکس که جاسوسي ساير زندانيان را ميکرد، سيگار جايزه ميگرفت. اما کسي که در موردش جاسوسي شده بود هيچ نوع تنبيهي نميشد. همه به جاسوسي براي دريافت جايزه (که خطري هم براي دوستانشان نداشت) عادت کرده بودند.تحقيقات نشان داد که اين سه تکنيک در کنار هم، سربازان را به نقطه مرگ رسانده است.با دريافت خبرهاي منتخب (فقط منفي) اميد از بين ميرفت.با جاسوسي، عزت نفس زندانيان تخريب ميشد و خود را انساني پست مي يافتند.با تعريف خيانتها، اعتبار آنها نزد همگروهي ها از بين ميرفت.و اين هر سه براي پايان يافتن انگيزه زندگي، و مرگ هاي خاموش کافي بود.اين سبک شکنجه، شکنجه خاموش ناميده ميشود.زندگی بدون دیوار
نظرات شما عزیزان:
